Tegenwoordig willen we alles zo efficiënt en zo snel mogelijk doen. Hierdoor lijkt de essentie van een maatlijd langzaam te vervagen. Maar als je ooit eens een maaltijd gekregen hebt toen je ziek was, of de geur van een gerecht bij je grootouders thuis kent, weet je ook meteen dat eten niet enkel functioneel moet zijn. Het is namelijk zo dat eten veel meer dan een maaltijd kan zijn, het is ook een herinnering!
Een maaltijd die je bijblijft
Schrijver Faisal Hoque laat zien dat eten meer is dan brandstof. In zijn werk beschrijft hij hoe voedsel onze eerste taal van zorg is—een vorm van communicatie die geen woorden nodig heeft. Of het nu gaat om de geur van specerijen uit de kindertijd of de rituelen rond een eettafel, de maaltijd vormt een geheugenanker dat ons verbindt met wie we waren, en wie we zijn. Als je ooit Ratatouille gekeken hebt, zul je precies weten wat hij hiermee bedoelde!
Hoque haalt inspiratie uit keukens van over de hele wereld. Van het Japanse kaiseki tot het sobere maar betekenisvolle shojin ryori: elke traditie laat zien hoe koken hand in hand gaat met cultuur, creativiteit en emotie. Het bereiden van voedsel is een daad van aandacht, geen transactie.
Waarom automatisering de ziel van koken niet mag vervangen
De opkomst van keukenrobots, algoritmisch gegenereerde recepten en AI-chefs zorgt voor maaltijden zonder gevoel.. De auteur vraagt om de menselijke warmte in de gerechten te houden. Het gevaar zit niet alleen in het verlies van smaak of vakmanschap, maar vooral in het verdwijnen van verbondenheid. Wanneer koken volledig wordt geautomatiseerd, verliezen we ook de verhalen, de gewoontes en de zorg die erin vervat zitten.
Hoewel AI dus voor veel dingen enorm handig kan zijn, zou eten volledig persoonlijk moeten blijven. Op deze manier houden het maken van eten uniek en menselijk.
